Ostatnio bywamy na różnych eventach i mamy styczność z różnymi środowiskami. Dzieciaczki, które do nas podchodzą, aby rozwiązać zagadkę czy łamigłówkę wykazują szerokie spektrum zachowań. Jesteśmy kolorowi i nie jak typowy „opiekun” ze słodkim, cichym głosem, a raczej wykazujemy mnóstwo energii i zaangażowania zwłaszcza w głosie, jego intonacji, ale i tempie mówienia. Z pewnością stwierdzam, że to właśnie nasz sposób bycia ośmiela najmłodszych i pozwala wejść w bezpośrednią interakcję.
Dlaczego więc praktykuje się schemat przedszkolanki czy nauczyciela o spokojnym, słodkim głosie skoro przy takim hałasie, jaki robimy dzieci chcą zostawać.
Dlaczego więc dzieci są znudzone typowymi zajęciami a od nas nie chcą wychodzić?
Dlaczego rodzice odsuwają dzieci od nas, gdy chcemy wręczyć ulotkę skoro pociecha wyciąga w naszą stronę ręce?
Rodzice obudźcie się!!! Wasze dziecko jest dzieckiem a nie maluczkim dorosłym, który ma Wam dorównywać, trzymać się prosto i nienagannie zachowywać. Wielokrotnie widziałam sytuacje, gdy rodzic powtarza „nie krzycz”, „zachowuj się”, „powiedz pani”, „odpowiedz”… Gdy podchodzimy, aby przybić piątkę to zwykle pociechy najpierw patrzą na rodzica i czekają na akceptację. Czy to nie jest przypadkiem zabijanie, TAK zabijanie naturalnej ekspresji?
Rodzic, Rodzica, Rodzicem pogania…
Zawsze na stoiskach mamy do dyspozycji kilka gier logicznych i proponujemy dzieciaczkom wspólną grę. Z daleka młodzież nam się przygląda, ale dopiero po akceptacji rodzica są gotowe podejść. Tu pragnę zaznaczyć, że zanika „proces decyzyjny”, bo to nie dziecko a Ty podejmujesz decyzję, co wolno a czego nie. Gdzie w takim razie jest dziecięcy czas i zabawa? Jak dziecko ma dokonywać trafnych wyborów w przyszłości skoro już od małego to My decydujemy, jaką zabawką się bawi i z kim. Kolejny przykład. Rodzic podchodzi z chłopczykiem w wieku 9 lat. Gramy w pytania na skojarzenia, na czas. Początkowo chłopczyk czuje się zagubiony, aż do akcji wkracza rodzic i powtarza „ no szybko, go go go, „, „szybciej”, „no dajesz”. Chłopak był tak przytłoczony, że nie potrafił odpowiedzieć na najprostsze pytania typu „wymień dwie rzeczy mające przyciski”. Kolejną kwestią jest pokazanie dziecku, że wszystko musi być na już i w pędzie. Czy to nie jest przypadkiem koleje hodowanie wiecznie zabieganego, niedługo dorosłego człowieka? Goniącego za pieniądzem i niedoceniającego wielu bardzo ważnych chwil w życiu? Wracając do chłopca. Gdy rodzice podeszli obok oglądać pokazy na motorach okazało się, że wystarczyło ciepło w oczach okazane chłopakowi i powiedzenie, że da radę, a rozwiązał jedną z trudniejszych zagadek logicznych. Pojawiło się też kilkoro rodziców, co stali nad dziećmi i mówili, co mają rysować, „a narysuj jeszcze księżniczkę”, „a narysuj zamek”, „narysuj drzewo. Gdy była chwila bez kontrolingu, zapytałam 3letniej dziewczynki
Czy coś będzie rosło na drzewie? Bez zawahania odpowiedziała, że jabłko. Jest różnica, co?
Pięciolatka Malwinka, za mocno przyłożyła flamaster, papier się rozmiękł i powstała dziura… nie zgadniecie, jaka była reakcja. Dziewczynka zaczerwieniła się, i próbowała palcem zakryć dziurę, żeby nie zobaczyła. Mama podeszła i zastosowała reprymendę a ja na to powtarzaj za mną
„podnieś rękę, otwórz dłoń, a teraz poklep się po ramieniu i powiedz – jestem świetna”
Gdybyście widzieli ten uśmiech i radość, bo przecież to tylko cholerna dziurka w głupiej kartce. Przykładów z rysowaniem było wiele. Jeszcze więcej z rzucaniem do celu. Mamy taki fajny sprzęt gdzie rzucamy kółkami na wystające patyczki i rzecz jasna, wszystko jest punktowane. Pojawiła się rywalizacja i dobrze, bo większość rodziców przed nią chroni, choć nieświadomie nakręca całą spiralę. Nie obawiałam się powiedzieć, że oszukują (cóż za oburzenie widziałam na rodziców twarzach), albo nie powstrzymywałam się od komentarza, gdy tylko dziecko dobrze „zakombinowało”.
Ograniczenia są w Tobie nie w dziecku…
Kilkoro dzieciaków w przedziale 4-9 lat przesiadywało na naszym stosiku bez końca. Rodzice podchodzili to udawano, że się tu tylko rysuje, a gdy tylko starszyzna odchodziła wszyscy jak jeden mąż wzrok na stolik, gdzie mocowano się z zagadkami. Dzieci chciały więcej i więcej. Potrafiły nawet cierpliwie czekać na swoją kolejkę i ze spokojem odstępowały miejsca innym, którzy dopiero, co przyszli. Nie będę się rozpisywać i zagłębiać w szczegóły, ale napiszę jedno…
Dzieciaki pod nieobecność rodziców, dużo wyżej stawiają sobie wyzwania i potrafią rozwiązać zagadki na poziomie wyższym niż zakładano a nawet najwyższym ustalonym w grze.
Jaki z tego morał? Chyba już wiesz… oto wskazówki na kilka zmian w codziennym życiu…
- Stawiaj dziecku wyzwania
- Niech samo próbuje podejmować decyzję i niech ponosi ich konsekwencje
- Nie chroń dziecka przed wszystkim, bo kiedyś nie uchroni się przed niczym
- Pozwól się ubrudzić
- Nie krzycz, gdy narysuje coś nie tak jak chcesz
- Nie udzielaj reprymendy, bo tak wypada
- Nie popędzaj
- Nie chwal dziecka, bo jest takie inteligentne, ale za to, że włożyło w to pracę i się postarało
- Nie mów „dobra robota” za wykonaną pracę plastyczną a zwróć uwagę na szczegóły