Jeśli ktoś obserwował kiedyś małe dziecko wybierające się w podróż samochodem, statkiem czy samolotem zbudowanym przez siebie ze sprzętów kuchennych, nigdy nie będzie traktować poważnie poglądu, że kreatywność i radość tworzenia to coś, czego trzeba dzieci nauczyć. Dzieci próbują wszystkiego, co im przyjdzie do głowy, a dziecięca skarbnica pomysłów rozwija się samoczynnie, wystarczy, że nie będziemy w ten proces ingerować. Niestety, robimy to częściej, niż może sami byśmy chcieli- niejednokrotnie nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Ileż to razy siedzi sobie taki mały budowniczy przed swoim wielkim dziełem, żywiąc nadzieję, że ktoś pochyli się nad nim i wyrazi podziw. I ile razy spotka go wielki zawód, bo nie ma wokół nikogo, kto poświęciły chociaż krótką chwilę na wspólne podziwianie statku, albo okazuje się, że drewniana mątewka nie może być masztem, bo właśnie trzeba pomieszać zupę.. Jeśli takie sytuacje zdarzają się częściej, w mózgu dziecka zostaje zakodowana informacja, że tak naprawdę jego pomysły nikogo nie interesują, że kuchnia nie jest odpowiednim miejscem dla małych odkrywców, a mątewka to nie maszt. To, co na początku było źródłem zadowolenia i radości, teraz wywołuje frustrację. Dziecku po prostu przechodzi ochota na zabawę. Częste doświadczanie takich stanów prowadzi w mózgu do łączenia pierwotnie pozytywnych impulsów z negatywnymi odczuciami. Maluch, którego utwierdzamy w tym, co robi, i nie zachęcamy do działania, traci ochotę na zbudowanie statku już na samą myśl o tym, i zamiast samemu poszukiwać nowych idei, woli być zabawiany.
Rodzice i wychowawcy mogą zaoszczędzić dziecku podobnych doświadczeń, ale muszą w tym celu stworzyć mu takie warunki, w których krok po kroku będzie mogło odkrywać siebie i swój potencjał. Dorośli powinni w miarę możliwości przyglądać się temu procesowi z boku i pozwolić dziecku przejąć nad nim kontrolę. Ojciec, bawiąc się na podłodze klockami z synkiem lub córką, może sam ułożyć z nich wieżę, a potem pozwolić dziecku zrobić kolejną, aż kiedyś w ten sposób powstanie razem zbudowany zamek. Odkrywanie siebie w działaniach podejmowanych wspólnie z drugim człowiekiem to dla dziecka wielkie szczęście. Kto tego w dzieciństwie nie doświadczył, nie będzie miał w życiu łatwo. Dzieci, które tego nie zaznały, szukają zaspokojenia głębokiej potrzeby więzi nie we wspólnym działaniu z innymi, lecz w nazbyt intensywnym przywiązaniu do najbliższych. Robią wszystko, by zwrócić na siebie ich uwagę, nie odstępując ich na krok i nieustannie łakną bezpośredniego kontaktu z nimi. Z wiekiem zaczynają jednak odczuwać, że zbyt silne przywiązanie do bliskiej osoby staje się przeszkodą na drodze do własnego rozwoju. Czują się coraz bardziej zniewolone i ograniczane: tracą zdolność odpowiedniego zaspokajania drugiej silnej potrzeby, z którą przychodzimy na świat- potrzeby wzrastania, autonomii i wolności. Prowadzi to do wewnętrznego konfliktu wyrażającego się w takich zachowaniach, jak nieposłuszeństwo i krnąbrność. Współżycie z innymi staje się coraz trudniejsze, wszyscy z tego powodu cierpią, a stosunki dziecka z rodzicami układają się każdego dnia gorzej.
Ta nieustanna huśtawka między silnym przywiązaniem a potrzebą autonomii nie pozostaje bez wpływu na struktury mózgu. U rodziców połączenia neuronalne są już na tyle wykształcone, że mętlik pojawiający się w ich płacie czołowym jest doprawdy niewielki, a poza tym po krótkim czasie mija. Za to w mózgu dziecka, zmiany wynikające z braku stabilnej więzi z rodzicami pozostawiają trwały ślad. Połączenia międzykomórkowe w przednich partiach dziecięcych mózgów muszą się dopiero rozwinąć i utrwalić, a w atmosferze panującego w głowie chaosu proces ten nie jest możliwy. Skutkiem są nie tylko trudności w uczeniu się, lecz także niedorozwój ulokowanych w płacie czołowym funkcji. Należą do nich tak złożone umiejętności ludzkiego ducha, jak kontrola impulsów, odporność na frustrację, zdolność planowania i oceny skutków własnych działań, empatia, przejmowanie odpowiedzialności i sztuka skupienia uwagi na konkretnym obiekcie. Tych kluczowych zdolności dziecko uczy się wyłącznie przez zbieranie doświadczeń, rozwiązywanie problemów i stawianie czoła życiowym wyzwaniom. Nie ma innego sposobu na to, by w mózgu wykształciły się i utrwaliły odpowiednie połączenia komórek nerwowych. Te struktury nie powstają na zawołanie, nie można ich dziecku wpoić ani przekazać w formie nauczania.